Dit tactisch behendigheidsspel leert je dat een snelwegnetwerk aanleggen geen sinecure is, maar het eindigt steevast in een kunstwerkje op tafel, tenzij Godzilla passeert.

Review

Er is eigenlijk één onweerstaanbaar argument waarom je dit spel zou aanschaffen. Dat is voor de schoonheid van de constructie als het spel gedaan is. Je begint Tokyo Highway met een oprit met een autootje op. Een grijs geverfde frisco-stok, een grijze cilinder en een klein houten autootje in je spelerskleur. Elke beurt bouw je een straatlengte bij (dat de straten dus eigenlijk geverfde frisco-stokjes zijn, vergeet je al snel). Je straten rusten steeds op pilaren die opgebouwd worden uit allemaal gelijke cilinders, en één van de enigste en belangrijkste regels in het spel is: elke volgende pilaar op je autoweg moet precies 1 stuk hoger of lager zijn dan de vorige.

Naast de autootjes, wegen en pilaren, zitten er ook nog 4 grotere geometrische blokken in het spel, die gebouwen voorstellen. Deze dienen in het begin opgesteld worden als hindernissen, maar hebben voor de rest weinig functie.

Het doel van het spel is je auto’s zo snel mogelijk allemaal te kunnen plaatsen. Je mag echter alleen een auto plaatsen op een weg die je net gebouwd hebt, àls deze een stuk snelweg van een tegenstander voor de eerste keer kruist, en het daarbij de hoogste of de laagste weg op die plaats wordt.

Andere snelwegen zoveel mogelijk kruisen is dus de vereiste. En dat maakt het moeilijk uiteraard. Je moet asfalteren als een olifant in een porseleinkast. De straf voor het omstoten van delen van de weg is dat je alles nauwkeurig moet herbouwen, en voor elk stuk (straat, cilinder, auto) van een tegenstander dat je hebt omgegooid, moet je hem of haar een pilaarstuk uit jouw voorraad geven. Daarom is het optimaliseren van de hoogte –of dus liever laagte- van je parcours ook heel belangrijk, zodat je niet zonder pilaren komt te zitten. Want als je niet meer kan bouwen, lig je uit het spel. De winnaar kan dus ook de speler zijn die als enigste overblijft…

Dan heeft iedereen nog een paar kostbare gele pilaarstukken. Als je die bouwt, mag je afwijken van de regel van precies 1 hoger of 1 lager, én mag je je volgende beurt je weg opsplitsen in 2 wegen.

Ga je terug naar tafelhoogte, dan creëer je een afrit en mag je daar 2 autootjes op zetten. Maar dan stopt je weg definitief en kan je dus niet meer verder spelen, tenzij je al een afsplitsing had gemaakt met een geel pilaarstuk…

Er is dus wel een beetje tactiek aanwezig in dit spel, maar we moeten dat ook niet overdrijven. Het geeft voldoening als je in één keer de wegen van 2 andere spelers kan kruisen (dan mag je ook 2 auto’s zetten), maar het is toch vooral het plezier van het bouwen en de anderen zien sukkelen dat dit spel zo leuk maakt. Maak ook minstens 1 keer gebruik van het bijgeleverd pincetje om een auto op een weg te plaatsen!

Het kan ook wel een bummer zijn als iemand net voor je het spel kan afmaken de boel onherstelbaar in elkaar doet stuiken, maar dan speel je gewoon nog eens, want de spelletjes zijn kort genoeg. Als je het einde dan haalt en de autostrade in Tokyo is gebouwd, én de foto’s op instagram staan, mag Godzilla de boel toch komen afbreken…Enig puntje van kritiek dat ik dit erg leuke en eenvoudige spel kan geven, is dat ondanks de kwalitatieve materialen de keuze van de kleuren beter kon - de groene en blauwe autootjes lijken erg op elkaar. In de wirwar van het stratenplan is het soms ook moeilijk te detecteren van wie welke weg nu juist is, dus misschien hadden ze beter de wegenstokjes ook in spelerskleuren geverfd. En als je dit spel, dat je eigenlijk makkelijk overal kan op tafel brengen, wil meenemen, haal dan al het materiaal uit die saaie oversized grijze doos en stop het in een zakje.